maandag 10 november 2008

Ze doen niet wat ik wil....

Regelmatig kom ik in coachingen zo’n verzuchting tegen. Het is dan aan mij “de zaak” te relativeren, van nieuwe perspectieven te voorzien en de aandacht te verplaatsen naar wat wel mogelijk is.

Toch is het vaak zo’n begrijpelijke uitspraak wanneer iemand alle moeite doet zijn leven dusdanig op de rails te zetten dat het helemaal bij diegene past en anderen niet via een verwacht patroon reageren.

Uiteraard vindt er, naarmate iemand zijn leven invult volgens eigen design, een grote, natuurlijke opruiming plaats van datgene wat niet bij diegene past en komt de persoonlijkheid steeds meer in zijn eigen, unieke krachtveld te staan.
Een prachtig proces dat mij als professionele meedenker iedere keer weer een kick geeft daar een klein beetje aan te mogen bijdragen; het is uiteindelijk de cliënt zelf die het werk doet.

Onderweg naar het gewenste resultaat wordt de bovenstaande verzuchting regelmatig door de cliënt geslaakt. Uit onmacht! Wanneer vrienden, familieleden en kennissen anders reageren, op de vorderingen en minder verbonden zijn met zijn/haar persoonlijkheid, dan verwacht werd.
Steeds vaker wordt het de cliënt duidelijk dat een aantal van de zogenaamde vrienden een eigen agenda hebben. De cliënt leert er uiteraard mee om te gaan en herkent manipulaties, maskers en verborgen agenda’s steeds vaker. Dat wil echter niet zeggen dat het geen emoties oproept. Emoties van onmacht, verdriet en zelfs woede worden vaak doorstaan voor de berusting komt dat ze er eerder geen erg in hadden voor een ander iets anders te betekenen dan diegene voor henzelf. Vervolgens ontstaat er een leegte die weer opnieuw (en bewust) mag worden ingevuld. Soms nemen cliënten zelfs contact op met oude, afgezwaaide vrienden of levenspartners en blijken ze daar weer een prima, vriendschappelijke relatie mee te kunnen opbouwen. Dit kan vaak omdat de cliënt “een stukje verder” is en men elkaar weer begrijpt. Empathie zwaait de scepter en is voor alle partijen goed genoeg.

En uiteindelijk? Uiteindelijk gaat de cliënt enthousiast op zijn pad verder en laat alle emoties een onderdeel worden van zijn leerproces. Hij/zij geniet van nieuwe eigen gemaakte “waarheden” en krijgt steeds meer grip op zijn levensprocessen. De cliënt leert de universele wetten begrijpen en hoe die voor hem/haar ingezet kunnen worden.
Kortom de cliënt verwerft zich de vrijheid van het leven te genieten, met volle teugen, weet een enthousiaste schare van vrienden en kennissen om zich heen te creëren die maar een ding van hem/haar willen: te genieten van de goede momenten samen.

En die mensen die niet meer tot die kring behoren?
Die verzuchten nu dat de cliënt niet meer doet wat zij willen.